sygnały

Wszyscy wstrzymali oddech.

Nie było wiadomo, czy woła człowiek,

czy też zawodzi spóźniony ptak.

Ten sam głos powtórzył się raz jeszcze,

wówczas chłopcy zdecydowali się odkrzyknąć.

Przez cichy uśpiony las,

przez noc bieszczadzką szedł sygnał.

Jeśli to człowiek – mógł go usłyszeć.

Jednakże tamten głos już nie odezwał się więcej.

I właśnie wówczas, gdy wszyscy zamilkli,

nasłuchując, czy się nie odezwie,

mnie nagle błysnęła inna myśl: też o sygnałach –

myśl ta wróciła do mnie dzisiaj

pomiędzy profilem Andrzeja

a wieżą starego ratusza

w naszym mieście –

dziś między godziną piątą a szóstą po południu,

(...)

wówczas myślałam o sygnałach, które nie mogą się z sobą spotkać.

A była to myśl o Andrzeju i o mnie.

I poczułam, jak trudno jest żyć.

Tej nocy było mi tak strasznie ciężko,

choć była to naprawdę wspaniała i pełna tajemnic natury noc bieszczadzka.

Wszystko wokół zdawało mi się

tak bardzo potrzebne

i tak zharmonizowane z całością świata,

tylko człowiek wytrącony i zagubiony.

Nie wiem zresztą, czy każdy człowiek,

ale wiem na pewno, że ja.

***

Teresa – Teresa – Teresa –

jakby punkt jakiś przedziwny moich dojrzewań –

już nie pryzmat pozornych promieni,

ale człowiek prawdziwego światła.

I wiem, że nie mogę iść dalej.

Wiem, że nie będę już szukał.

Drżę tylko na myśl, że tak łatwo

mogłem ją stracić.

Od kilku lat szła obok mnie, a nie wiedziałem,

że to właśnie ona idzie i dojrzewa.

Wzdragałem się przyjąć to,

co najwspanialszym dziś jest dla mnie darem.

Po kilku latach widzę to wyraźnie,

że drogi, które powinny się rozbiec,

zbliżyły nas właśnie do siebie.

Tych kilka lat to czas bezcenny,

by zorientować się w skomplikowanej

mapie sygnałów i znaków.

Tak trzeba.

[K. Wojtyła - Przed sklepem jubilera]